Strona:PL Feval - Garbus.djvu/146

muje! Pamiętam czasy, gdy kręciłem nim jak bąkiem.
 — Gdy poszedłem do Saldaniego — odrzekł Paspoal — jego wielki lokaj potraktował mnie bardzo niegrzecznie i rzekł: “Pan baron nie przyjmuje.”
 — Hę! — zawołał Kokardas. — gdy my będziemy mieli także lokajów, chcę, aby mój był zuchwały jak lokaj samego kata.
 — Ach! — westchnął Paspoal — gdybym ja miał przynajmniej gospodynię!
 — Nie bój się, kochanku! I to przyjdzie. Jeżeli dobrze rozumiem, nie widziałeś się jeszcze z panem Pejrolem.
 — Nie, chcę się zwrócić odrazu do samego księcia.
 — Mówią, że jest teraz milionowym bogaczem.
 — Miliardowym! To przecie Złoty dom jak go nazywają. Ja nie jestem dumnym i mogą ze mnie zrobić nawet finansistę, jeżeli zechcą.
 — A fe! Finansistę! Mój profosie!
 Był to mimowolny okrzyk, który się wydarł z piersi Kokardasa.
 — Smutny upadek! — rzekł po namyśle. — A jednak, jeżeli to prawda, że w ten sposób można się dorobić majątku mój gołąbku....
 — Jeżeli to prawda! — zawołał Paspoal z entuzyazmem. — A więc ty nic nic wiesz?
 — Słyszałem o wielu rzeczach, ale nie wierzę w cudy! Nie!