Strona:PL Feval - Garbus.djvu/152

 — Jestem zapisany. Żadnych przywilejów, proszę bardzo!
 — Zobaczymy tu coś nowego! — rzekł Gaskończyk....
 — Spokoju, na Boga, spokoju! — zawołał na progu jakiś rozkazujący głos.
 — Pan Pejrol — rzekł braciszek Paspoal — nie pokazujmy się!
 Zagłębili się więcej w futrynie okna i przygotowali na wszelki wypadek rapiery.
 W tej chwili p. Pejrol przestąpił próg, a za nim szła, a właściwie popychała go zwarta masa kupców — cennych, niezwykłych kupców, z których każdy za czterostopowy kawałek sali gotów dać masę pieniędzy.
 Pan Pejrol miał na sobie nadzwyczajnie bogaty strój. Między falami koronek, okrywających jego suche ręce, błyszczały wspaniałe brylanty.
 — Panowie, panowie — rzekł wchodząc, i wachlując się haftowaną chusteczką — trzymajcie się zdaleka, naprawdę tracicie uszanowanie!
 — A gałgus, jaki wspaniały! — westchnął Kokardas.
 — Chytry ptaszek! — odparł braciszek Paspoal.
 Tymczasem p. Pejrol odsuwał laską cisnący się tłum. Z prawej i lewej jego strony szli dwaj sekretarze niosąc wielkie księgi.
 — Zachowajcie przynajmniej własną godność! — mówił dalej strząsając z koronek swego żabotu kilka ziarnek hiszpańskiej tabaki. — Czy to możliwe, aby chęć wygranej?...
 Uczynił ruch tak piękny że dwaj fechmi-