Strona:PL Feval - Garbus.djvu/153

strze, ukryci w oknie, jak widzowie w zakratowanej loży, mieli ochotę go oklaskiwać. Ale obecni tam kupcy nie zadowolnili się taką monetą.
 — Dla mnie! — krzyczano. — Ja jestem pierwszy! To moja kolej!
 Pejrol przybrał odpowiednią postawę i zaczął:
 — Panowie!
 W tej chwili zrobiła się cisza.
 — Prosiłem panów o trochę, spokoju — i ciągnął dalej p. Pejrol. — Przedstawiam tu osobę jego książęcej mości Filipa Gonzagi jestem jego intendentem. Widzę tu i tam zakryto głowy.
 W jednej chwlii wszystkie kapelusze opadły.
 — Bardzo dobrze! — zawołał p. Pejrol — Oto, panowie co wam chcę powiedzieć.
 — Sza! Sza! Słuchajmy! — rozległo się ze wszystkich stron.
 — Wszystkie kasy w tej galeryi zostaną otwarte od jutra.
 — Brawo!
 — To jedna sala, jaka nam została. To są ostatnie miejsca. Wszystko inne jest już zajęte z wyjątkiem apartamentów prywatnych księcia i księżnej.
 Skłonił się.
 Chór głosów począł znowu powtarzać.
 — Dla mnie! Jestem zapisany. Do kroćset, nie pozwolę, aby ominięto moją kolej!
 — Nie pchaj mnie! Ty!
 — Czyż będziecie krzywdzić kobietę?
 Bo były tam nawet i kobiety.