Strona:PL Feval - Garbus.djvu/160

 — Kuzynie — przerwał Chaverny — wynajmę ci moją sypialnię po zwykłej cenie.
 — Tymczasem gdy ubywa miejsca, — ciągnął dalej Gonzaga — gorączka wzrasta. Nic już nie zostało.
 — Poszukaj dobrze! Zróbmy jeszcze tym panom przyjemność licytacyi.
 Na to słowo licytacya, kupcy zbliżyli się żywo.
 — Nie! — krzyknął im Gonzaga.
 Potem, poprawiając się, zawołał;
 — A, owszem!
 — Co takiego? — dopytywano się zewsząd.
 — Buda mego psa.
 Między gośćmi księcia wybuchł śmiech, ale przecież ludzie, kupcy, stali poważni, — rozmyślali.
 — Mydlicie panowie, że drwię, — zawołać Gonzaga — założę się, że jeżeli zechcę, dadzą mi za nią dziesięć tysięcy talarów gotówką.
 — Trzydzieści tysięcy franków, za psią budę! — krzyczano.
 I śmiechy wzmogły się.
 Ale nagle między Chavernym a Navailem ukazała się dziwna figura garbusa z włosami zabawnie rozrzuconymi, który śmiał się więcej od innych. Równocześnie rozległ się głos piekielny, a zarazem jakby rozbity. Mały garbus przemówił.
 — Biorę psią budę za trzydzieści tysięcy franków!