Strona:PL Feval - Garbus.djvu/162

 Kokardas i Paspoal niczemu już się nie dziwili, ale Gaskończyk zapytał z cicha:
 — Czyśmy nigdy nie znali tego garbusa, kochanku?
 — Nie przypominam sobie.
 — Do licha, zdaje mi się, że widziałem, gdzieś te oczy.
 Gonzaga patrzył także z szczególną uwagą na małego człowieka:
 — Czy wiesz przyjacielu, że tu się płaci gotówką? — zapytał.
 — Wiem — odparł Ezop, od tej chwili bowiem garbus nie miał innego imienia. Chaverny, był nu ojcem chrzestnym.
 Wyciągnął z kieszeni pugilares i złożył w ręce Pejrola sześćdziesiąt biletów państwowych po pięćset franków każdy. Spodziewano się niemal, że bilety te zmienią się na sucho liście tak ukazanie się garbusa było fantasyczne.
 — Pokwitowanie? — rzekł.
 — Pejrol podał mu pokwitowanie. Ezop złożył je w kilkoro i umieścił w pugilaresie, później uderzając po nim dodał:
 — Dobry interes! Do zobaczenia się z wami, panowie!
 Ukłonił się bardo grzecznie Gonzadze i jego towarzyszom.
 Wszyscy się rozstąpili, aby uczynić mu wolne miejsce. Śmiano się jeszcze, ale zimny dreszcz przechodzi im po kościach. Gonzaga stał zamyślony.
 Pejrol i jego pomocnicy usuwali tymczasem kupców, którzy z niecierpliwością myśleli o dniu jutrzejszym.