Strona:PL Feval - Garbus.djvu/163

 Przyjaciele księcia spoglądali się jeszcze mimo woli na drzwi, za któremi zniknął czarny człowieczek.
 — Panowie — rzekł Gonzaga — podczas, gdy nam będą szykować tę salę, proszę, prządźcie do moich pokojów.
 — Naprzód szepnął z ukrycia Kokardas — teraz albo nigdy, chodźmy!
 — Boję się — rzekł nieśmiało Paspoal.
 — Głupstwo, ja pójdę pierwszy.
 Ujął Paspoala. za rękę i posunął się do księcia z kapeluszem, w ręku.
 — Do stu katów! — zawołał Chaverny, spostrzegając ich — książę chce nam wciąż urządzić komedyę. To dzień maskarady! Garbus nie był zły, ale oto najpiękniejsza para błaznów, jaką w życiu widziałem.
 Kokardas spojrzał na niego z niechęcią. Navail, Oriol i inni poczęli obchodzić dokoła, dwóch przyjaciół przypatrując się im z ciekawością.
 — Bądź ostrożny — szepnął Paspoal na ucho, Gaskończykowi.
 — Ręko Boska! — rzekł Kokardas. — Ci ludzie nic widzieli chyba nigdy porządnych szlachciców, że się nam tak przypatrują!
 — Ten większy jest prawdziwie piękny! — zawołał Novail.
 — Ja — odparł Oriol — wolę mniejszego.
 — Niema już więcej bud do sprzedania, czego tutaj szukają!
 Na szczęście stanęli przed Gonzagą, który drgnął na ich widok.
 — A, — rzekł — czego chcą te zuchy?
 Kokardas skłonił się z tą szlachetną gra-