Strona:PL Feval - Garbus.djvu/166

gle zamyślony. — Pałac jego książęcej mości jest wart całe Peru i jego wszystkie kopalnie.
 Oriol okrągły był, jak kula, czerwony, pucołowaty i wiecznie zasapany. Panie aktorki z Opery podkpiwały z niego w przyjacielski sposób, aby tylko był w hojnym humorze.
 — Słowo daję, — odparł Taranne, finasista chudy i długi, — to Eldorado.
 — Złoty dom — dorzucił Mantobert — a właściwie dyamentowy.
 — Tak — powtórzył baron Batz — “flaścifie tyamentowy.”
 — Największy magnat — wtrącił Gironne, żyłby cały rok z tygodniowych dochodów księcia Gonzagi.
 — Bo też książę Gonzaga — rzekł Oriol — jest królem wielkich magnatów!
 — Filipie, kuzynie! — zawołał Chaverny komicznie żałośliwym tonem — na litość zabierz głos, inaczej ta nudna hosanna potrwa do jutra.
 Gonzaga zbudził się z zamyślenia.
 — Panowie — rzekł, nie odpowiadając markizowi, bo nie lubił drwin, — przejdźcie proszę do moich pokojów, trzeba opróżnić tę salę.
 A gdy znaleźli się już w jego gabinecie, zapytał:
 — Czy wiecie panowie, po co was tu zebrałem?
 — Słyszałem o jakiejś radzie familijnej — odrzekł Navail.
 — Lepiej jeszcze panowie: uroczyste zebranie sądu rodzinnego, gdzie Jego Królewską Wysokość regent Francyi będzie repre-