Strona:PL Feval - Garbus.djvu/168

 Gonzaga pomilczał chwilę zanim odpowiedział.
 — Czyż jestem sam — zapytał wreszcie z akcentem szczerości. — Czyż nie mam zrobić także i waszych fortun?
 Między zgromadzonymi powstał szmer żywej wdzięczności. Wszytkie twarze były mniej lub więcej wzruszone.
 — Wiesz książę, — rzekł Navail — czy możesz na mnie liczyć!
 — I na mnie! — zawołał Gironne.
 — I na mnie! I na mnie!
 — I na mnie także do licha — dodał po wszystkich Chaverny. — Chciałbym tylko wiedzieć....
 Gonzaga przerwą! mu, mówiąc z wyniosłą surowością.
 — Ty, kuzynku, jesteś zabardzo ciekawy! To cię zgubi. Ci, którzy są ze mną, zrozumiej to dobrze, muszą bez wahania iść po mojej drodze, złej czy dobrej, prostej czy krętej.
 — Ale, jak...
 — Taka moja wola! Każdemu wolno iść ze mną lub zostać, w tyle, ale kto zostaje, ten zerwał dobrowolnie umowę i ja go już nie znam. Ci, którzy są ze mną, muszą widzieć mojemi oczami, słyszyć mojemi uszami, myślić moim rozumem. Odpowiedzialność nie spadnie na nich, ale na mnie, bo oni są ręce a ja głowa. Słyszysz mnie markizie? Nie chcę mieć innych przyjaciół!
 — A my pragniemy tylko jednego — rzekł Navail — to jest, aby nasz prześwietny kuzyn wskazał ram drogę.
 — Możny kuzynie — wtrącił Chaverny —