Strona:PL Feval - Garbus.djvu/173

 — Chodź tu, rozpieszczone dziecko.
 — Kuzynie znam mój los! — zawołał żartobliwie markiz — wszyscy ci młodzi spółuczniowie byli grzeczni i dostali “satisfecit... Ja ryzykuję conajmniej, że zostanę na chlebie i wodzie. Ach! — zawołał, bijąc się w piersi. — Czuję ile na to zasłużyłem!
 — Pan de Fleury, guwerner królewski, był przy rannem wstawaniu młodego królu — rzekł Gonzaga.
 — Naturalnie — odparł markiz — to jego obowiązek.
 — Pan de Fleury jest surowym.
 To jego profesya.
 — Pan de Fleury zna twoją historyę w Feuillantines z panną Clermont.
 — Aj! — jęknął Navail.
 — Aj! Aj! — powtórzyli inni.
 — Przeszkodziłeś wygnaniu mnie, kuzynie? — rzekł Chaverny. — Bardzo dziękuje.
 — Nie chodziło tu o wygnanie, markizie.
 — A o cóż więc chodziło?
 — O Bastylię.
 — Wybawiłeś mnie od więzienia? Podwójne dzięki.
 — Zrobiłem coś więcej, markizie.
 — Więcej jeszcze? Będę się więc musiał ukorzyć?
 — Twoje ziemię w Chaneilles zostały skonfiskowane za Ludwńka XIV?
 — Od edyktu Nantejskiego, tak.
 — Przynosiły one piękne dochody, te ziemie w Chaneilles, prawda?
 — Dwadzieścia tysięcy dolarów. Za połowę tego oddałbym się dyabłu.