Strona:PL Feval - Garbus.djvu/187

 — Mówcie, książę, prędko! — zawołała panna Kruz. — Widzicie, że jestem niecierpliwa! Mówcie prędko!
 Gonzaga wpatrywał się w nią uważnie.
 — Szukałem długo — myślał, — ale czy mogłem znaleźć lepiej? Podobna jest do niej, na honor, to nie jest iluzya!
 — A więc — powtórzyła dziewczyna — mówcie!
 — Usiądź drogie dziecko, — odrzekł Gonzaga.
 — Czy wrócę znów do mego więzienia?
 — Nie na długo.
 — Ach — zawołała z żalem — wrócę tam! Dziś po raz pierwszy zobaczyłam trochę miasta i słońca. To piękne. Samotność wydaje się jeszcze smutniejszą.
 — Nie jesteśmy tutaj w Madrycie — odparł książę — trzeba być ostrożnym.
 — Ale dlaczego, dlaczego ostrożnym. Czy robię co złego, aby mnie tak chować?
 — Nie, dono Kruz ale....
 — Ach, poczekajcie książę — przerwała! mu namiętnie — muszę wszystko powiedzieć. Mam serce zbyt pełne. Nie potrzebujecie mi przypominać, wiem dobrze, że nie jesteśmy już w Madrycie, gdy byłam sierotą, opuszczoną to prawda, ale wolną, jak ptak.
 Przerwała sobie i brwi jej lekko się ściągnęły.
 — Czy wiecie, ekscelencyo — rzekła żeście obiecywali mi wiele rzeczy?
 — Dotrzymam więcej, niż obiecywałem — odparł Gonzaga.