Strona:PL Feval - Garbus.djvu/191

 — Macie racyę, ekscelencjo, jestem szaloną, ale chcę być rozsądną. Ucieknę.
 — Dono Kruz! — rzekł książę.
 Płakała. Gonzaga wyjął z kieszeni haftowaną chusteczkę i począł delikatnie ocierać jej piękne łezki.
 Nagle po za łzami, tóre nie zdążyły jeszcze oschnąć, ukazał się dumny uśmiech.
 — Inni będą mnie kochali — rzekła z groźbą. — Ten raj, to było więzienie! Oszukaliście mnie, książę. Wspaniały buduar czekał na mnie w pawilonie, który wydawał mi się oderwanym od czarodziejskiego pałacu. Marmur cudowne malowidła, aksamitne portyery haftowane złotem; złoto na suficie i rzeźbach, przejrzyste kryształy... ale dokoła, chłodne i ponure cienie, mokre trawniki, na które jeden po drugim spadają biedne liście, umarłe z zimna i tak mnie mrożą! Panny służące nieme, lokaje dyskretni, wartownicy srodzy i ten straszny człowiek, pan Pejrol!
 — Czy masz co do zarzucenia Pejrolowi? — zapytał Gonzaga.
 — Nie, jest niewolnikiem moich najmniejszych zachcianek. Mówi do mnie delikatnie, z szacunkiem nawet i za każdym razem gdy się do mnie zwraca, kapeluszem zamiata przedemną podłogę.
 — A więc?
 — Kpicie sobie ze mnie książę! Czyż nie wiecie, że zakłada kłódki przy moich drzwiach i że odgrywa przy mnie rolę dozorcy haremu.
 — Przesadzasz wszysko, panno Kruz!
 — Książę! Uwięziony ptak nie patrzy nawet na złocenia swej klatki. Źle mi u was. Je-