Strona:PL Feval - Garbus.djvu/195

 — Nie, — odparł Gonzaga.
 — Wdzięk?
 — Nie; ty masz uśmiech i wdzięk, dono Kruz, rzecz, o której mówię...
 — Ja nie mam. Więc co to jest?
 A gdy Gonzaga opóźniał się z odpowiedzią, dodała niecierpliwie:
 — Czy dacie mi tę rzecz, książę?
 — Dam ci ją, dono Kruz.
 — Ale cóż to takiego, czego nie mam? — zapytała kokietka, rzucając równocześnie tryumfujące spojrzenie na lustro.
 Ale lustro nie mogło zastąpić odpowiedzi księcia.
 Gonzaga odrzekł.
 — Nazwisko!
 I oto dona Kruz strącona jest ze szczytu radości. Nazwisko! Ona nie ma nazwiska! Palais-Royal to nie Plaza Santa za Alkazarem. Nie będzie tam tańczyła z tamburynem, opasana na biodrach paskiem z fałszywych cekinów. O biedna, dona Kruz! Gonzaga obiecywał jej wprawdzie, ale obietnice Gonzagi... Zresztą czyż można stworzyć nazwisko? Książe uprzedził to pytanie.
 — Gdybyś nie miała nazwiska, drogie dziecko — rzekł — nawet moje dla ciebie uczucie byłoby bezsilne, ale nazwisko twoje tylko zaginęło, ja je odnalazłem. Masz świetne nazwisko między najświetniejszemu we Francyi.
 — Co mówicie, panie? — zawołała olśniona dziewczyna.
 — Masz rodzinę — mówił dalej Gonzaga, uroczystym głosem, — rodzinę potężną: spowi-