Strona:PL Feval - Garbus.djvu/197

 — Dlaczego?
 — Wielkie niebezpieczeństwo...
 — Rozumiem! Rozumiem! — przerwała mu pod wpływem jakichś romantycznych wspomnień. — Widziałam w teatrze w Madrycie komedyę; to tak było; nie mówiono nigdy odrazu młodym dziewczynom nazwiska ich matek.
 — Nigdy — potwierdził Gonzaga.
 — Wielkie niebezpieczeństwo, — mówiła dalej dona Kruz — a jednak ja jestem dyskretna, zobaczycie! Dochowałabym sekretu, aż do śmierci!
 Wyprostowała się piękna i dumna jak królowa.
 — Nie wątpię w to — odparł Gonzaga, — ale nie długo będziesz czekała, drogie dziecko.
 Za kilka godzin poznasz tajemnicę swego urodzenia. W tej chwili, powinnaś tylko to wiedzieć, że nie nazywasz się Marya Santa-Kruz.
 Moim prawdziwem imieniem było Flora?
 — Także nie.
 — Jakże więc się nazywałam? Przy chrzcie otrzymałaś imię matki, która była Hiszpanką. Nazywasz się Aurora, Dona Kruz drgnęła i powtórzyła:
 — Aurora!
 Potem dodała, klaszcząc w ręce.
 — Oto dziwny wypadek!
 Gonzaga patrzył na nią uważnie.
 — Dlaczego? — zapytał.
 — Bo imię to jest rzadkie — odparła młoda dziewczyna zamyślając się — i przypomina mi...