Strona:PL Feval - Garbus.djvu/220

 — Spełnię swój obowiązek i powiem ci pani: Czy nie chcesz odnaleźć swego dziecka!
 Księżna drżąca i blada oparła obie ręce na ramionach fotelu i uniosła się ciężko. Podczas tego ruchu upadła jej chustka. Magdalena prędko się schyliła, aby ją podnieść. W kieszonce jej fartucha rozległ się dźwięk metaliczny.
 — Masz pieniądze! — wyszeptała.
 Potem ruchem nie odpowiadającym ani jej wysokiemu urodzeniu, ani urodzonej dumie, ruchem podejrzliwej kobiety, która chce się upewnić za wszelką cenę, zanurzyła ręce w kieszeni Magdaleny.
 Magdalena płacząc, złożyła ręce. Księżna wyciągnęła garść złota. Moneta była hiszpanska.
 — Książę Conzaga powrócił z Hiszpanii — wyszeptała.
 Magdalena padła na kolana.
 — Pani, pani! — wołała z płaczem. — Mój Karolek będzie się uczył dzięki tym pieniądzom. Ten, kto mi je dał, wrócił także z Hiszpanii. W imię Boga, pani, nie wypędzaj mnie, wysłuchaj najpierw!
 — Idź precz! — rozkazała księżna.
 Magdalena chciała ją jeszcze błagać.
 Księżna wskazała drzwi rozkazującym ruchem i powtórzyła:
 — Precz!
 Zakryła twarz białemi, szczupłemi rękami.
 Gdy służąca wyszła, Aurora padła na fotel.
 — Mogłam była pokochać tę kobietę! wyszeptała z dreszczem wstrętu.