Strona:PL Feval - Garbus.djvu/24

 Puste kieszenie, puste żołądki, a w perspektywie jakaś niewyraźna, a prawdopodobnie niebezpieczna przeprawa, którą możnaby było łacno odrzucić, gdyby nie owe pustki w kieszeni.
 — Ręko Boska! — zaklinał się Kokardas — ani tknę więcej ani kart, ani kielicha!
 — Wyrzekam się miłości na wieki! — Wtórował czuły Paspoal.
 I obaj zaczęli snuć cnotliwe marzenia na przyszłość, gdy będą przy groszach.
 — Wyekwipuję się porządnie — wołał z entuzyazmem Kokardas — i wstąpię jako żołnierz do chorągwi małego Paryżanina.
 — A ja tak samo — mówił Paspoal — będę żołnierzem, albo służącym u majora-chirurga.
 — Czyż nie będzie ze mnie piękny strzelec królewski?
 — No, już tam i ja się nie boję, że każdy w tym pułku, gdzie ja będę, porządnie będzie miał puszczoną krew!
 A potem razem w duecie:
 — Zobaczymy naszego małego Paryżanina! Może też mu oszczędzimy czasem niejednego guza.
 — I znów będzie mnie nazywał swoim starym Kokardasem!
 — I będzie kpił sobie, jak dawniej z braciszka Paspoala!
 — A bodaj cię siarczyste! — wykrzyknął Gaskonczyk, uderzając pięścią ledwie już wlo-