Strona:PL Feval - Garbus.djvu/247

 Najprzebieglejsi dyplomaci czasami się unoszą. Prezydujący Lamoignon i jego poważni towarzysze patrzyli teraz ze zdziwieniem na Gonzagę.
 — Schowaj swe pazury, tygrysie! — wyszeptał Chaverny.
 Rzeczywiście milczenie tajemniczego głosu było nadzwyczajnie chytre. O ile on nie mówił księżna nie mogła odpowiedzieć i Gonzaga wściełky zapomniał o wszelkiej przezorności.
 — Zapewniano cię, pani, że jest niedaleko — mówił przez zaciśnięte zęby, — lada chwila gotowa ci się ukazać... Tak cię zapewniano, pani, nieprawda. Czy wiesz, że żyje? Odpowiadaj, księżno?
 Księżna oparła się o ramię fotelu. Drżała, Oddałaby dwa lata swego życia, aby módz podnieść kotarę, poza którą stał cudowny doradca teraz milczący.
 — Odpowiadaj! Odpowiadaj! — mówił Gonzaga.
 Nawet sądziowie powtórzyli.
 — Odpowiadaj, pani!
 Aurora słuchała, nie miała już w piersiach oddechu. O jakże wyrocznia się opóźniała!
 — Litości! — wyszeptała w końcu napół się odwracając.
 Kotara lekko się poruszyła.
 — Jakże może odpowiedzieć? — mówiła tymczasem świta Gonzagi!
 — Czy żyje? — zapytała Aurora swego tajemniczego doradcy, złamanym głosem.
 — “Żyje”, — odpowiedział.
 Wyprostowała się jaśniejąca, szaloną radością.