Strona:PL Feval - Garbus.djvu/252

 — Pana Pejrola! Przyślij mi natychmiast pana Pejrola!
 Lokaj wyszedł. Gonzaga znowu rozpoczął spacer po pokoju i powracając do pierwotnej myśli, powtarzał sobie:
 — Ona ma jakąś nową pomoc. Działa w tem jakaś ukryta ręka...
 — Wasza książęca mość, — zawołał Pejrol, wchodząc — mogę nareszcie z wami porozmawiać! Złe nowiny! Wychodząc stąd kardynał Bissy mówił do swych towarzyszów: “Jest w tem jakaś niecna tajemnica”...
 — Niech sobie kardynał mówi co chce — odparł Gonzaga.
 — Dona Kruz buntuje się. Mówi, że kazano jej odegrać haniebną rolę. Chce opuścić Paryż.
 — Zostań w spokoju donę Kruz i staraj się słuchać mnie uważnie.
 — Najpierw muszę objaśnić księcia co się tu dzieje. Lagarder jest w Paryżu.
 — Ba, domyślałem się tego! Od kiedy?
 — Co najmniej od wczoraj.
 — Księżna musiała się z nim widzieć — po myślał Gonzaga, a potem dodał głośno. — Skąd wiesz o tem?
 Pejrol zniżył głos.
 — Saldani i Faenza zabici! — rzekł.
 Gonzaga nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Muskuły jego twarzy ściągnęły się kurczowo, stał jakby rażony piorunem, ale trwało to tylko jedną chwilę; gdy Pejrol podniósł na niego oczy, nie dostrzegł już na twarzy księcia ani śladu wzruszenia.
 — Odrazu! — szepnął tylko Gonzaga. — Co za dyabeł z tego człowieka.