Strona:PL Feval - Garbus.djvu/253

 Pejrol drżał.
 — Gdzie znaleziono trupy? — zapytał książę.
 — Na uliczce, otaczającej ogród małego domku.
 — Razem?
 — Saldani pod drzwiami, Faenza o piętnaście kroków dalej. Saldani umarł od pchnięcia szpadą....
 — Tu, nieprawda? — zapytał Gonzaga, dotykając się czoła między brwiami.
 Pejrol uczynił ten sam ruch i powtórzył:
 — Tu, Faenza padł ugodzony tym samym ciosem, w to samo miejsce.
 — I niema innych ran?
 — Niema. Cios Neversa jest zawsze śmiertelny.
 Gozaga układał przed lustrem koronki swego żabotu.
 — To dobrze. Kawaler Lagarder dwa razy zapisał się przed niemi drzwiami. Jestem zadowolony, że przyjechał do Paryża; powiesimy go.
 — Sznur, który udusi tego człowieka... — zaczął Pejrol.
 — Nie jest jeszcze skręconym, prawda? Myślę, że tak. Pomyśl Pejrolu, czas już wielki! Z nas wszystkich przechadzających się kiedyś przy blasku księżyca po fosie Kajlusa pozostało tylko czterech.
 — Tak — odrzekł ze drżeniem służalec — czas już wielki.
 — Dwa kęsy — mówił dalej Gonzaga, odpinając pasek — my dwaj od jednego razu, od drugiego te dwa łapserdaki.