Strona:PL Feval - Garbus.djvu/260

módz słyszeć cokolwiek, przyglądali się tylko tej scenie, nic z niej nie rozumiejąc.
 — Do licha! — zawołał Gaskończyk. — Książę wygląda, jakby złego zobaczył.
 — Ale ten garbusek, spójrz na jego figurę! — dorzucił Normandczyk. — Mów, co chcesz, ale ja gdzieś widziałem te oczy.
 Kokardas wzruszył ramionami.
 — Nie zwracam uwagi na ludzi poniżej pięciu stóp i cztery cale.
 — A ja mam tylko równe pięć stóp! — rzekł z wyrzutem Paspoal.
 Kokardas podał mu rękę, mówiąc po przyjacielsku:
 — Raz na zawsze, lebiodo, wiedz, że jesteś wyjątkiem. Przyjaźń, do kata! jest kryształem, po przez który widzę cię bielusieńkiego, różiwiutki i pulchnego, jak amorek.
 Paspoal z wdzięcznością uścisnął rękę przyjaciela.
 Kokardas mówił prawdę, Gonzaga stał osłupiały ze zdumienia. Patrzył na Ezopa niemal z przerażeniem.
 — Co to ma znaczyć? — wyszeptał.
 — To znaczy — odparł spokojnie garbus, — że, przeczytawszy te słowa, młoda dziewczyna nabierze zaufania.
 — A więc odgadłeś nasze zamiary?
 — Zrozumiałem, że chcecie mieć tę dziewczynę.
 — A — wiesz, na co się narażasz, posiadając niektóre tajemnice?
 — Narażam się na duży zarobek — odrzekł garbus, zacierając ręce.