Strona:PL Feval - Garbus.djvu/261

 Gonzaga i Pejrol zamienili między sobą spojrzenia.
 — Ale — zapytał książę zniżonym głosem — to pismo.....
 — Posiadam małe talenciki — odpowiedział Ezop, — ręczę za doskonałą imitacyę. Gdy raz widzę pismo jakiego człowieka....
 — To cię może daleko zaprowadzić! człowiek?
 — Och, człowiek! — przerwał garbus ze śmiechem. — Jestem zamały, nie mogę go naśladować.
 — Czy znasz go?
 — Dosyć dobrze.
 — Skąd go znasz?
 — Wspólne sprawy....
 — Czy możesz dać nam o nim jakie wiadomości?
 — Jedną tylko: wczoraj zadał dwa ciosy, jutro zada dwa drugie.
 Pejrol zadrżał od stóp cło głowy.
 — W podziemiach mojego pałacu mam dobre więzienia — odrzekł Gonzaga.
 Garbus nic zwrócił uwagi na jego groźną minę i odpowiedział:
 — Szkoda miejsca! Zrób z nich księże piwnice, to je wynajmiesz handlarzom wina.
 — Podejrzewam, że jesteś szpiegiem.
 — Marny pomysł. Człowiek, o którym mowa nie ma ani grosza, a nasza książęca mość jest milionerem. Czy chcecie, abym wam go wydał?
 Gonzaga spojrzał na niego ze zdumieniem.
 — Dajcie mi tę kartkę, — mówił dalej