Strona:PL Feval - Garbus.djvu/263

 — Niema żadnego ale: Do licha, wasza książęca mość zna tego człowieka równie dobrze jak ja. Jest gwałtowny, bardzo gwałtowny, można nawet powiedzieć brutalny. Jeżeli zobaczy za mną tych dwóch wisielców...
 — Siarczyste! — zaklął z oburzeniem Kokardas.
 — Jak można być tak niegrzecznym? — dorzucił Paspoal.
 — Chcę działać sam albo wcale — zakończył Ezop stanowczym tonem.
 Gonzaga i Pejrol poczęli się naradzać.
 — Tak ci chodzi o twoje plecy? — zapytał drwiąco książę.
 Garbus skłonił się i odrzekł:
 — Tak jak tym zuchom o ich szpady. Zarabiam niemi na chleb.
 — To mi za ciebie odpowiada — odrzekł Gonzaga, patrząc prosto w oczy garbusa. — Rozumiesz? Służ mi wiernie, a będziesz wynagrodzony, w przeciwnym razie....
 Nie dokończył i podał mu bilet. Garbus wziął go i skierował się w stronę drzwi, kłaniając się ciągle.
 — Zaufanie waszej książęcej mości przynosi mi zaszczyt — powiedział. — Tej nocy usłyszycie mnie jeszcze.
 A gdy Kokardas i Paspoal na znak Gonzagi chcieli iść za nim, odsunął ich ręką, w której nie spodziewaliby się takiej siły i skło niwszy się, zatrzasnął drzwi przed nimi.
 — Prędko! — zawołał Gonzaga do Pejrola. — Niech za pół godziny będzie otoczony dom