Strona:PL Feval - Garbus.djvu/276

 — Odwagi, ojczulku, odwagi! Odwagi!
 ...Nie wiem czy bitwa ta trwała więcej jak minutę, obrońca mój wskoczył na konia jednego z zabitych żołnierzy i uciekał galopem trzymając mnie mocno w objęciach. Nie wróciliśmy już do oberży. Henryk powiedział mi, że oberżysta go zdradził, potem dodał:
 — Tylko w mieście można się dobrze ukryć.
 ...Musieliśmy się ukrywać? Nigdy się nad tem nie zastanawiałam, budziła się we mnie ciekawość równocześnie z niedoświadczonem pragnieniem, aby jemu wszystko zawdzięczać. Zadawałam mu różne pytania, uściskał mnie, mówiąc:
 — Później, później!
 Potem z odcieniem melancholii w głosie dorzucił:
 — Czy ci się już znudziło nazywać mni ojcem?
 Nie trzeba być zazdrosną, matko najdroższa, był mi całą rodziną: równocześnie ojcem i matką. To nie twoja wina, ciebie nie było przy mnie.
 Gdy przypominam sobie swoje dzieciństwo, mam łzy w oczach. Był taki dobry i tkliwy. Nawet twoje pocałunki, matko droga, nie byłyby słodsze od jego pieszczot. On tak straszny, tak odważny! Och, gdybyś go poznała, matko, jakżebyć go pokochała.