Strona:PL Feval - Garbus.djvu/31

 — Dio! — przerwał Włoch. — Czy znasz takie miasta, gdzieby teraz była, jaka robota “mio caro, ” Kokardasie?
 I wszyscy zwiesili smutnie głowy, jak ludzie, których cnoty nie dosyć są wynagradzane.
 A potem Saldani zapytał:
 Czyż nie wiesz, dlaczego jesteśmy tutaj razem?
 Już Gaskończyk otworzył usta, żeby odpowiedzieć, kiedy poczuł, że Paspoal oparł nogę na jego bucie pod stołem.
 Kokardas, mimo, iż w takiej kompanii, jak ta, odrazu uważany był za wodza, miał zwyczaj słuchać ślepo rad swego profesora, który jako Normandczyk, był mądry i rozważny.
 — Wiem — odpowiedział — iż nas tu zwołano...
 — To ja! — przerwał Staupic.
 — I, że w zwyczajnych okolicznościach — kończył Gaskończyk — braciszek Paspoal i ja najzupełniej wystarczylibyśmy.
 — Corajo! — zaklął Pepe-Matador. — Gdy ja sam jestem, to zwykle nie potrzeba wołać innych!
 Każdy dorzucił parę słów od siebie, chwaląc własne zalety.
 W końcu Kokardas wywnioskował:
 — A więc chyba mamy sprawę z całą armią?