Strona:PL Feval - Garbus.djvu/32

 — Nie — odpowiedział Staupic. — tylko z jednym rycerzem.
 Staupic bowiem był od pewnego czasu na usługach p. Pejrola, poufnego księcia Filipa Gonzagi.
 Na to oświadczenie Niemca wszyscy parsknęli głośnym śmiechem.
 Kokardas i Paspoal śmieli się głośniej, niż inni; ale noga Normandczyka przyciskała ciągle but Gaskończyka.
 To znaczyło: “Zostaw to mnie.”
 Wtem Paspoal zapytał niewinnie:
 — A kto to jest ten olbrzym, który ma walczyć przeciw ośmiu ludziom?
 — Z których każdy, do kroćset tysięcy! wart jest conajmniej pół tuzina dobrych wojaków! — dodał Kokardas.
 Wtedy Staupic odpowiedział:
 — To książę Filip de Nevers!
 — Ależ mówią, że on umierający! — wykrzyknął Saldani.
 — Dychawiczny! — objaśnił Pinto.
 — Wycieńczony, złamany i suchotnik — mówili inni.
 Kokardas i Paspoal nie rzekli ani słowa.
 Potem Normandczyk potrząsnął wolno głową, od suwając od siebie kubek.
 Gaskończyk zrobił to samo.
 Ich miny uroczyste zwróciły ogólną uwagę