Strona:PL Feval - Garbus.djvu/324

na niego. Nagle usłyszałam przyciszone głosy w ciemnościach uliczki. Wytężyłam wzrok i ujrzałam dwa cienie: Henryka i młodego markiza. Niebawem podnieśli glosy.
 — Czy wiesz, do kogo mówisz, przyjacielu? — rzekł dumnie Chaverny. — Jestem kuzynem księcia Gonzagi.
 Gdy markiz wymówił to imię, zdawało się, że szpada Henryka sama wyskoczyła z pochwy.
 Chaverny także obnażył broń i stanął z zawadyjacką minką. Walka wydawała mi się tak nierówną, że nie mogłam powstrzymać okrzyku.
 — Henryku! Henryku! — zawołałam. — To dziecko!
 Henryk w jednej chwili opuścił szpadę. Markiz Chaverny skłonił mi się i słyszałam, jak powiedział do Henryka:
 — Spotkamy się jeszcze.
 Zaledwie poznałam mego opiekuna, gdy wszedł w chwilę potem do pokoju. Twarz miał wzburzoną i w milczeniu począł przechadzać się dużemi krokami po pokoju.
 — Auroro — rzekł w końcu zmienionym głosem, — nie jestem twoim ojcem.
 Wiedziałam to dobrze myślałam że powie coś jeszcze i zamieniłam się cala w słuch.
 Ale on milczał. Począł znowu chodzić nerwowo. Co chwila ocierał czoło zroszone potem.
 — Co ci się stało, Henryku? — zapytałam nieśmiało.
 Zamiast mi odpowiedzieć, sam zwrócił się do mnie z zapytaniem.
 — Czy znasz tego młodzieńca?
 Zaczerwieniam się trochę.