Strona:PL Feval - Garbus.djvu/325

 — Nie, nie znam go — odrzekam.
 I była to prawda.
 Henryk milczał chwilę.
 — Auroro — rzekł w końcu — prosiłem cię, abyś trzymała story zapuszczone.
 Potem doda z odcieniem goryczy w głosie.
 — To nie dla mnie, dla ciebie tylko.
 Uczułam się dotkniętą wymówką i rzekłam.
 — Czy popełniłam jaką zbrodnię, aby się tak ciągle ukrywać?
 — Ach! — zawołał chowając twarz w dłonie. — To musiało nastąpić! Boże, miej litość nademną!
 Zrozumiałam że zrobiłam mu przykrość; łzy popłynęły mi z oczu.
 — Henryku, najdroższy mój, — zawołałam — przebacz mi, przebacz!
 — I cóż mam ci przebaczyć, Auroro? — rzekł podnosząc na mnie błyszczący wzrok.
 — Przykrość jaką ci uczyniłam. Smutny jesteś napewno z mojej przyczyny, musiałam powiedzieć coś złego.
 Zatrzymał się nagle i znowu spojrzał na mnie uważnie.
 — Czas już! — wyszeptał.
 Potem usiadł obok mnie.
 — Mów szczerze i nie obawiaj się niczego, Auroro, — rzekł. — Ja jednej tylko rzeczy pragnę na świecie: twego szczęścia. Czyby ci było przykro opuścić teraz Madryt?
 — Z tobą? — zapytałam.
 — Ze mną.
 — Wszędzie, gdzie tylko będziesz, Henryku, — mówiłam powoli patrząc mu prosto w