Strona:PL Feval - Garbus.djvu/33

 — Co wam? Co wam? — dopytywano się ze wszystkich stron.
 Ale Kokardas i jego przyjaciel wciąż patrzyli na siebie w milczeniu.
 — Cóż do dyabla, znaczy? — zawołał Saldalii osłupiały.
 — Zdawałoby się — dodał Faenza — jakgdybyście mieli ochotę opuście naszą kompanię?
 — O moje baranki — przemówił nareszcie Kokardas, potrząsając głową poważnie — nie wiele do tego brakuje!
 Więc zagrzmiał prawdziwy huragan przekleństw i okrzyków.
 — Widywaliśmy do niedawna Filipa Neversa w Paryżu — odezwał się słodkim głosem Paspoal przychodził do naszej sali. To taki umierający, co wam dobrego napędzi strachu!
 — Nam?! — zawołano chórem.
 I wszystkie ramiona wzruszyły się pogardliwie.
 — Ja z tego wszystkiego widzę — rzekł Kokardas obrzucając wzrokiem dookoła, — żeście nigdy nie słyszeli o “ciosie Neversa.”
 Otworzono szerzej oczy i uszy.
 To to samo pchnięcie, którem stary mistrz Delaplame położył trupem siedmiu profesorów; przy bramie św. Honoryusza — objaśnił Paspoal.
 — Głupstwo z temi wszystkiemi tajemnicze mi pchnięciami! — zawołał Pepe.