Strona:PL Feval - Garbus.djvu/340

 Janek przyniósł serwetę i rozłożył ją na stole. Z głębi kuchni doszedł silny głos starej Franciszki.
 — Firanki nie są dobrze dosunięte, wnusiu. — mówiła, — przesuń je trochę!
 Chłopiec wzruszył lamionami, pośpiesznie jednak wypełniając rozkaz.
 — Słowo daję! — mruczał. — Ktoś mógłby sądzie, że boimy się conajmniej więzienia!
 Janek był mniej więcej w położeniu Aurory. Nie mówiono mu nic z otaczającej ich tajmnnicy, a miał straszną chęć czegoś się dowiedzieć.
 — Czy jesteś pewny, że pan nie wrócił przez schody? — zapytała Aurora.
 — Pewny? — powtórzył Janek. — Czy można być u nas czego pewnym? Widziałem, jak wchodził garbus. Podsłuchiwałem pode drzwiami.
 — To bardzo źle — rzekła surowo Aurora.
 — Szło o to, żeby się dowiedzieć czy pan już wrócił. Przecież nie przez ciekawość!
 — I nic nie słyszałeś.
 — Nic a nic.
 — Gdzie on mógł iść? — Westchnęła głośno Aurora.
 — A cóż robić panienko — rzekł chłopiec — tylko garbus może to wiedzieć. I to swoją drogą zabawne, że taki człeczyna wykręcony, jak korkociąg, odwiedza pana kawalera chciałem powiedzieć mistrza Ludwika! A nam nie wolno nawet zajrzeć tam! Mistrz Ludwik przychodzi i odchodzi przez tylne drzwi.