Strona:PL Feval - Garbus.djvu/352

że młode dziewczęta są płoche. Franciszka źle widziała, wcale nie płakałam. Spójrz na moje oczy, Henryku, czy dostrzeżesz tam łzy.
 Uśmiechała się radosna i szczęśliwa, a mistrz Ludwik patrzył na nią z zachwytem.
 — Coś ty mi opowiadał chłopcze — mówiła poczciwa Franciszka, patrząc surowo na Janka, — że nasza panienka ciągle płacze?
 — Ach Boże! — szepnął Janek. — Słuchaj babciu, ja nie wiem, może tyś źle usłyszała, albo ja źle widziałem, w każdym razie panienka nie chce, żeby wiedziano, że płakała.
 Franciszka tymczasem podała główną potrawę kolacyi.
 — Swoją drogą — wtrąciła — panienka siedzi zawsze sama i to nie jest miłe życie.
 — Czy prosiłam was, żebyście się nademną użalali? — rzekła z wymówką zarumieniona Aurora.
 Mistrz Ludwik podał jej rękę i przeszli do pokoju, gdzie stół był nakryty. Usiedli naprzeciwko siebie; Berichon, jak zwykle stanął za krzesełkiem Aurory, żeby jej służyć. Po kilku minutach, podczas, których udawali, że jedzą, mistrz Ludwik zwrócił się do Janka.
 — Pozostaw nas samych, moje dziecko, nic potrzebujemy już ciebie.
 — Czy mam podać inne potrawy? — zapytał chłopiec.
 — Nie — odparła spiesznie Aurora.
 — A więc przyniosę deser?
 — Idź rozkazał mistrz Ludwik, wskazując mu drzwi.