Strona:PL Feval - Garbus.djvu/353

 Janek wyszedł, śmiejąc się w kułak.
 — Babciu — rzekł do Franciszki, wchodząc do kuchni — zdaje mi się, że będą tam ostre słowa.
 Staruszka wzruszyła ramionami.
 — Minstrz Ludwik ma minę mocno zagniewaną — mówił dalej Janek.
 — Idź zmywać! — odrzekła Franciszka. — Co ci do tego! Nasz pan jest silny, jak byk pomimo swej giętkiej postawy i odważny jak lew, ale bądź spokojny: nasza mała panienka pobiłaby czterech takich, jak on!
 — Ba! — zawołał zdumiony chłopiec. — Ono na to nie wygląda.
 — To właśnie dlatego — odparła poczciwa kobieta.
 Potem zamykając dyskusyę, dodała:
 — Jesteś jeszcze za mały. Do roboty!
 — Nie jesteś szczęśliwą, Auroro? — zapytał mistrz Ludwik, po wyjściu Berichona.
 — Widuję cię bardzo rzadko! — odparła młoda dziewczyna.
 — I masz o to do mnie pretensyę, drogie dziecko?
 — Niech Bóg broni! Cierpię czasami, to prawda, ale czyż można przeszkodzić nierozsądnym myślom, rodzącym się w głowie samotnej dziewczyny? Wiesz, Henryku, dzieci boją się ciemności, lecz gdy tylko dzień nadejdzie, zapominają o minionym strachu. Ze mną i jest to samo. Twoja obecność wystarcza, aby | rozproszyć moje kapryśne zmartwienia.
 — Masz dla mnie miłość uległej córki, Au-