Strona:PL Feval - Garbus.djvu/384

 — Jesteś odważna, bardzo odważna! — szeptała Flora. — Ale naprawdę ten dyabeł jest rzeczywiście elegancki. Masz racyę, staraj się być najpiękniejszą, to nigdy nie szkodzi.
 Aurora, dona Kruz i dwie pokojówki weszły do sypialnego pokoju. Franciszka z Jankiem pozostali sami w jadalni.
 — Co to za jedna ta dziewczyna? — zapytała poczciwa kobieta.
 — Jaka dziewczyna, babciu?
 — Ta w różowem domino.
 — Czarnuszka? Ona ma prześliczne błyszczące oczy, babciu.
 — Widziałaś jak wchodziła?
 — Nie, była tu przedemną.
 Franciszka Berichon zamyśliła się na chwilę.
 — Powiem ci prawdę — rzekła głosem niezwykle poważnym i uroczystym. — Ja nie rozumiem z tego nic a nic.
 — Chcesz, babciu, żebym ci to wytłumaczył?
 — Słuchaj, Janku, jeżeli chcesz mi zrobić przyjemność....
 — Ach, babciu, ty chyba żartujesz! Czy ja chcę ci zrobić przyjemność...
 — To nie wtrącaj się, gdy ja co mówię, — przerwała staruszka. — Nikt mnie nie przekona, że niema w tem czegoś złego.
 — Ależ nic a nic, babciu!
 — Nie powinniśmy byli wychodzić. Ludzie są źli. Kto wie, czy to nie pani Balat nas wywiodła.