Strona:PL Feval - Garbus.djvu/391

rzekł Paspoal kierując się ku drzwiom pokoju Aurory.
 Powstrzymał go straszliwy wzrok mistrza Kokardasa.
 — Do licha! — zawołał Gaskończyk — nigdy tego nie ścierpię! Ta mała ubiera się tam, szanujmy skromność dziewczęcą!
 Paspoal z pokorą spuścił oczy.
 — A szlachetny przyjacielu! — westchnął. — Jaki ty szczęśliwy, że masz dobre obyczaje.
 — Ręko Boska! Już taki jestem i bądź pewny, kochaneczku, że przebywając z takim, jak ja człowiekiem w końcu poprawisz się. Prawdziwy filozof jest panem swych namiętności.
 — A ja jestem ich niewolnikiem — westchnął Paspoal, — ale bo one są takie mocne!
 Kokardas po ojcowsku po Kokardas po ojcowsku pogładził mu policzek.
 — Gdy się walczy bez trudu — rzekł poważnie — tryumf nie przynosi radości. Idź zobaczyć, co tam jest na górze.
 Paspoal w jednej chwili wbiegł na schody.
 — Zamknięte! — oznajmił, poruszając klamkę gabinetu mistrza Ludwika.
 — A przez dziurkę?
 — Ciemno jak w piekle.
 — Schodź więc, lebiodo! Powtórzmy więc sobie trochę polecenia p. Gonzagi.
 — Obiecał nam pięćdziesiąt pistolów — wtrącił Paspoal.
 — Pod pewnym warunkiem. Promi....
 Zamiast mówić dalej wyciągnął z pod pa-