Strona:PL Feval - Garbus.djvu/396

i światło latarni padło na twarz Kruz. Kokardas nie mógł powstrzymać okrzyku zdziwienia. W tej chwili jakiś człowiek zarzucił ciemną płachtę na głowę Flory. Schwycono ją nieprzytomną ze strachu i wepchnięto do karety, której drzwiczki zamknęły się natychmiast.
 — Do pawilonu za kościołem Saint-Magloire! rozkazał Kokardas.
 Kareta odjechała.
 Paspoal drżał ze wzruszenia. Kokardas stał zamyślony.
 — Ona jest prześliczna! — mówił Normandczyk. — Prześliczna! Prześliczna! O ten Gonzaga.
 — Korono cierniowa! — zawołał Kokardas, jakby chciał odpędzić jakąś myśl uporczywą. — Mam nadzieję, że dobrześmy się spisali!
 — Jaka rączka atłasowa!
 — Pięćdziesiąt pistolów już do nas należy, mówię ci to! Gdyby tylko Lagarder nie wmięszał się do sprawy.
 Obejrzał się dokoła, jakby nie był pewny tego, co mówił.
 — A kibić! — wzdychał Paspoal. — Nie zazdroszczę Gonzadze ani tytułów, ani pieniędy, ale....
 — Przestań! — przerwał mu Gaskończyk.
 — I w drogę!
 — Ona nie pozwoli mi spać długi czas!
 Kokardas schwycił go za kołnierz i pociągnął, potem rzekł:
 — Litość nakazuje nam uwolnić starą i małego.