Strona:PL Feval - Garbus.djvu/399

 A Kokardas dorzucił:
 — Czy uwierzy nam?
 — Uwierzy, jeżeli powiecie imię tego, kto was przysłał.
 — Imię księcia Gonzagi?
 — Nie! I dodacie, że pan wasz będzie na nią czekał o północy, zapamiętacie dobrze! O północy w pałacowym ogrodzie na placyku Dyany.
 — Czy mamy teraz dwóch panów, do krećset! — zawołał Kokardas.
 — Nie! — odrzekł garbus. — Macie jednego pana, ale on nie nazywa się Gonzaga.
 Mówiąc to garbus, doszedł do schodów i postawił nogę na pierwszym stopniu.
 — A jak on się nazywa, nasz pan? — zapytał Kokardas, starając się zachować zuchwały uśmiech. — Ezop II zapewne?
 — Albo Jonas? — dodał Paspoal.
 Garbus spojrzał na nich. Spuścili oczy.
 Wtedy wymówił powoli:
 — Pan wasz nazywa się Henryk Lagarder.
 Zadrżeli obaj i skupili się.
 — Lagarder! — powtórzyli bezwdzięcznym głosem.
 Garbus wszedł na schody. Gdy stanął już nagórze, patrzył na nich przez chwilę, skulonych i przybitych, potem rzekł tylko:
 — Trzymajcie się dobrze!
 I zniknął.
 — Aj! — jęknął Paspoal, gdy zamknęły się drzwi na górze.