Strona:PL Feval - Garbus.djvu/41

 — Ej, kochanku! — przerwał mu Kokardas. Strzeż się... moi szlachetni towarzysze szemrzą! Rozmawiajmy lepiej spokojnie i jak dobrzy kompanowie. Jeżeli pana zrozumiałem, rzecz tak się przedstawia: Pan markiz Kajlus dowiedział się, że pewien piękny młodzieniec, dobry szlachcic, dostaje się od czasu do czasu nocą do jego zamku, przez to nizkie okienko. Czy tak? No, tak?
 — Tak — rzekł Pcjrol.
 — Wie także, że jego córka, Aurora Kajlus, kocha tego młodzieńca.
 — Najzupełniejsza prawda — przytwierdził jeszcze służalec księcia.
 — Według ciebie, panie Pejrol! Ty w ten sposób tłómaczysz nasze zebranie w oberży pod “Jabłkiem Adama”. Inni mogliby uznać tłómaczenie to za słuszne, ale ja mam własne powody, aby uważać je za fałszywe. Nie powiedziałeś nam prawdy, panie Pejrol.
 — Do licha! — zawołał Pejrol — za wiele tego zuchwalstwa!
 Głos jego zagłuszyły wykrzykniki zbirów.
 — Mów, Kokardasie, mów mów! — wołali.
 Gaskonczyk nie dał się prosić.
 — Przedewszystkiem — zaczął — towarzysze moi wiedzą równic dobrze, jak i ja, że ten gość nocny, polecony naszym szpadom, jest ni raniej ni więcej, tylko książę...
 — Książę! — rzekł Pejrol, wzruszając ramionami.