Strona:PL Feval - Garbus.djvu/410

 — Nie! Powiedz wielką nowinę!
 — Założyłbym się o miliony, że nigdybyście nie zgadli.
 — P. Law przyjął katolicyzm?
 — Pani de Berry pije tylko wodę?
 — Pan de Maine przyjął zaproszenie regenta?
 Tysiące różnych nieprawdopodobieństw.
 — Nie! Nie! — wołał Oriol. — Nie zgadnie cie, najukochańsi! Nigdy nie zgadniecie! Oto, księżna Gonzaga, niepocieszona wdowa po Neversie, poświęcona wiecznej żałobie.
 Na dźwięk imienia księżnej Gonzagi, wszyscy starzy szlachcice nadstawili uszu.
 — A więc — ciągnął powoli Oriol — księżna pani Gonzaga jest na balu.
 Zakrzyczano mówcę.
 Była to rzecz nie do uwierzenia.
 — Widziałem ją na własne oczy — bronił się grubas — siedziała obok księżnej palatyńskiej. Ale widziałem rzecz jeszcze dziwniejszą.
 — Co takiego? — dopytywano się ze wszech stron.
 Oriol wydął z dumą grube wargi.
 — Widziałem — a mam dobry wzrok i byłem zupełnie trzeźwy, — widziałem, jak księżną Gonzagę odprawiono z niczem od drzwi pokoju jego królewskiej wysokości regenta.
 Nastała cisza. Wiadomość zaiste interesująca. Wszyscy ci gracze w lansknechta mieli obiecane fortuny od Gonzagi.
 — Cóż w tem dziwnego? — zapytał Pejrok — Sprawy państwa....