Strona:PL Feval - Garbus.djvu/413

starszego. Wyraz ogromnego zmęczenia przysłaniał szlachetne rysy. Tem niemniej był to jaszcze piękny mężczyzna. Rysy twarzy pełna były dziwnego wdzięku; oczy niewieściej słodyczy i niezwykłej dobroci. Wyraz ust i pewna ociężałość w postawie zdradzały wyraźnie potomka domu Orleańskiego.
 — Czyś to ty pisał do mnie z Hiszpanii pytał regent, mierząc spojrzeniem postać garbusa.
 — Nie, Wasza królewska wysokość — odpowiedział z szacunkiem, garbus.
 — A z Brukselli?
 — Też nie.
 — A z Paryża?
 — I z Paryża nie.
 Książe regent spojrzał mu w oczy przenikliwie.
 — Dziwiłoby mnie, gdybyś mógł być tym Lagarderem — szepnął.
 Garbus ukłonił się z uśmiechem.
 — Panie — rzekł regent poważnie ze słodyczą w głosie — nie chciałbym bynajmniej robić aluzyi do tego, o czem pomyślałeś. Ja nie widziałem nigdy tego Lagardera.
 — Wasza królewska wysokość — odpowiedział garbus, uśmiechając się ciągle — nazywano go pięknym Lagarderem, gdy był ułanem jego królewskiej mości wuja waszej wysokości.
 — Ja zaś nie potrafiłbym być ani pięknym ani ułanem.
 — Jak się zowiesz? — zapytał regent.
 — U siebie w domu nazywam się mistrzem