Strona:PL Feval - Garbus.djvu/447

śmiała. Cóż powie tej wspaniałej pani? Jakież ma prawo prosić ją o opiekę nad sobą?
 Więc szła trwożna, kierując się do pałacyku Dyany, jako do wskazanego miejsca schadzki.
 — Panowie — zaczął znów Chaverny — to nie jest ani panna Klermon, ani markiza, ani Nivella, ani nikt z naszych znajomych. To jest całkiem nowa cudowna piękność. Ale małomieszczanka nie miałaby takiej królewskiej postawy, ani takiego czarującego wdzięku w ruchach. Ale i żadna dama dworska nie zdradzałaby tego zachwycającego niewinnego zakłopotania. Ja stawiam jedną propozycyę.
 — Jakaż jest twoja propozycya, markizie?. — zawołali wszyscy.
 I szaleńcy otoczyli kołem młodego markiza.
 — Ona kogoś szuka, nieprawdaż? — mówił Chaverny.
 — Na to można się zgodzić — odpowiedział Noce.
 — No tak, tak — przytwierdzili inni — napewno kogoś szuka.
 — A więc panowie — zaczął Chaverny — ten. “ktoś” jest szczęśliwym filutem.
 — Zgoda! Ale to nie jest żadna propozycya.
 — Zaraz — odrzekł markiz. — Oto, byłoby krzyczącą niesprawiedliwością, aby jakiś tam chłystek, nie należący do naszej kompanii miał posiąść taki skarb.
 — Niesprawiedliwość! Krzycząca niesprawiedliwość!