Strona:PL Feval - Garbus.djvu/45

 — Wymysły! — zawołał Pejrol. — Kłamstwa!
 — Ostre słowa. — Moi dzielni przyjaciele rozsądzą nas. Biorę ich na świadków.
 — Prawdę mówiłeś, Gaskończyku, prawdę! — zawołano ze wszystkich stron.
 — Książę Filip Gonzaga — zadeklamował Pejrol, starając się mówić z godnością — jest zanadto wysoko ponad takiemi podłościami, aby go trzeba było bronić na seryo.
 Kokardas mu przerwał.
 — A więc, usiądź pan, mój dobry panie Pejrol — rzekł.
 A ponieważ zaufany księcia odmówił, siłą posadził go na stołku.
 — Dochodzimy teraz do najgorszych podłości... Paspoal!
 — Kokardas! — odpowiedział Normandczyk.
 — Ponieważ pan Pejrol nie poddaje się, więc twoja kolej przemawiać kochanku.
 Paspoal zaczerwienił się po uszy i spuścił skromnie oczy.
 — Ale bo... — wyjąkał — ja, nie umiem przemawiać publicznie.
 — Śmiało, naprzód! — zakomenderował Kokardas, zakręcając wąsa. — Nie bój się, panowie będą mieli wyrozumienie dla twego niedoświadczenia i młodości.
 — Na to liczę — wyszeptał nieśmiało Paspoal.