Strona:PL Feval - Garbus.djvu/454

To pewna, że nasi rozpustnicy nie mieli szczęścia tej nocy: najpierw pobił ich garbus językiem, następnie czarne domino szpadą.
 — Balet! Balet! — krzyczały tłumy.
 — Jego królewska wysokość! Księżna! Tędy! Tędy!
 — Pan Law! Tędy! Tutaj! O! Pan Law z lordem, ambasadorem królowej angielskiej!
 — Nie pchać się, do djabła! Dość miejsca dla wszystkich!
 — Niezgraba! Gbur! Bydlę!
 I tym podobne przyjemności ścisku i tłoku.
 — Pan Law! Pan Law! Wchodzi na estradę regenta!
 — Jaki pan Law czerwony! Pewno dobry zjadł obiadek!
 — Jaki regent blady! Pewnie złe przyszły nowiny z Hiszpanii!
 — Cicho tam! Balet! Balet!
 Rozległy się po ogrodzie pierwsze tony orkiestry baletowej.
 Oriol szalał z radości i upojenia: na scenę weszła Nivella, tańcząca rolę główną, rolę córy Mississipi.
 W tym rozbawionym zachwyconym tłumie były jednak dwie dusze w rozterce i niepokoju: Kokardas i Paspoal.
 Przez więcej niż dziesięć minut spokojnie i z całem nabożeństwem szli za Cydalisą, a właściwie za jej różowem domino. Nagle różowe domino zniknęło, jak gdyby zapadło się w ziemię. Stało się to koło fontanny tuż przy