Strona:PL Feval - Garbus.djvu/468

 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 — Córki pani niema tutaj.
 — Ona u pana! — zawołała księżna z wyniosłością.
 Lecz opamiętała się natychmiast.
 — To zrozumiałe zresztą — rzekła. — Opiekowałeś się moją córką prawie od jej urodzenia Czy nigdy nie rozstawała się z panem?
 — Nigdy, pani.
 — A więc to całkiem naturalne, że jest u pana. Bezwątpienia masz pan służbę?
 — Kiedy córko pani skończyła lat dwanaście, wziąłem do mego domu starą wierną służącę pierwszego męża pani, Franciszkę.
 — Franicszka Berichon! — zawołała z radością księżna i ująwszy rękę Lagardera, do dała:
 — Panie, postąpiłeś, jak prawdziwy szlachcic, dziękuję panu!
 Słowa te, jak zniewaga, dotknęły boleśnie serce Henryka. Ale księżna Gonzaga zanadto była przejętą, aby to zauważyć.
 — Zaprowadź mię pan do mej córki, jestem gotowa iść z panem natychmiast.
 — Ale ja nie jestem gotów — odpowiedział Lagarder.
 Księżna puściła jego ramię.
 — A! — rzekła patrząc na niego jakby ze strachem. — Nie jesteś pan gotów?
 — Pani tłomaczył Lagarder — dokoła nas wielkie niebezpieczeństwa.