Strona:PL Feval - Garbus.djvu/481

 — Moja córka! — zawołała księżna powstając. — Oddaj mi córkę! Przyrzekam wszystko, czego pan wymaga, na mój honor i imię Neversa!
 Obłok smutku przesłonił oblicze Lagardera.
 — Przyrzekłaś pani, a więc przyprowadzę ci córkę. Proszę tylko o zostawienie mi czasu na przygotowanie jej i uprzedzenie, i o dusza tkliwa i wrażliwa, zbyt silne wzruszenie mogłoby ją złamać.
 — Czy dużo potrzebujesz pan czasu na przygotowanie mojej córki?
 — Proszę o godzinę.
 — Jest więc stąd blizko?
 — Jest w bezpiecznem miejscu, pani.
 — I czy mogę przynajmniej wiedzieć?...
 — Moje schronienie? Po co? Za godzinę nie będzie ono mieszkaniem panny Aurory. Nevers.
 — Rób według swej woli, panie Lagarderze rzekła księżna. — Rozstajemy się przyjaciółmi, prawda?
 — Ja nigdy nie przestałem być pani przyjacielem.
 — A ja czuję, że pana pokocham. Do widzenia i miej nadzieję.
 Lagarder gorąco ucałował jej rękę.
 — Jestem, pani, twoim duszą i ciałem — zawołał z zapałem.
 — Gdzie pana odnajdę? — zapytała.
 — Na placyku Dyany, za godzinę.
 Oddaliła się. Gdy tylko minęła szpaler,