Strona:PL Feval - Garbus.djvu/486

 Gdyby mu przebito sztyletem serce, nie cierpiałby więcej, niż w tej chwili.
 Nagle fala krwi uderzyła mu do głowy.
 — Siła! — rzekł, powstrzymując wybuch zbuntowanej duszy. — Gwałt po podstępie. Co za głęboki egoizm! Jaka przewrotność. Oddać dobre za złe — to godne świętego lub anioła. Odpłacić złem za złe i dobrem za dobre to rzecz ludzka; ale oddać złem za dobre, o przez imię Chrystusa, to podłe i nikczemne! Myśl taka wyjść tylko z piekła! Ona mnie oszukała, teraz wszystko rozumiem. Będą się starali zmódz mnie siłą, rozłączą nas...
 — Rozłączą nas! — powtórzyła Aurora, drgnąwszy, jakby raniona temi słowami. — Kto jest ta nędzna kobieta?
 — Auroro, — przerwał Henryk, kładąc jej rękę na ramieniu, — nie trzeba nic mówić przeciw tej kobiecie.
 Wyraz jego twarzy był w tej chwili tak dziwny, że młoda dziewczyna cofnęła się przerażona.
 — Na Boga! — zawołała. — Co ci się stało?
 Potem zbliżyła się do Henryka, który ukrył twarz w dłoniach i chciała mu zarzucić ręe na szyję. Odsunął ją prawie ze strachem.
 — Zostaw mnie! Zostaw! — powtarzał. — To straszne! Dokoła nas jest jakieś przekleństwo i przekleństwo na nas samych!
 Łzy napełniły oczy Aurory.
 — Nie kochasz mnie już, Henryku! — wyszeptała.