Strona:PL Feval - Garbus.djvu/488

chą budowle moich nadziei. Marzenie się rozwiało!
 Nie czuł tkliwego uścisku palców Aurory, nic czuł pałających łez, padających mu na rękę.
 — Dlaczego tu przybyłem? — mówił dalej — Czyż mnie potrzebowano? Cóż ja jestem? Czy ta kobieta nie miała racyi? Przemawiałem zuchwale; mówiłem jak szaleniec... Skąd wiem, że będziesz ze mną szczęśliwa?... Płaczesz?...
 — Płaczę widząc cię takim, Henryku. — wyszeptała biedna dziewczyna.
 — Później, jeżeli ujrzę cię płaczącą, umrę z tego.
 — Dlaczego miałabym płakać?
 — Czy nie wiem? Auroro, czy można poznać dobrze serce kobiety? Czyż ja wiem nawet czy ty mnie kochasz?
 — Czy ja cię kocham? — zawołała namiętnie.
 Henryk wpatrywał się w nią z natężeniem.
 — Pytasz się, czy ja cię kocham? — powtórzyła Aurora. — Ty, Henryku?
 Lagarder przysłonił jej usta ręką. Pocałowała dłoń jego, cofnął się, jakby od dotknięcia płomienia.
 — Przebacz mi, rzekł — jestem wzburzony. A jednak trzeba, abym wiedział. Ty się sama nie znasz, Auroro, a trzeba, abym wiedział! słuchaj mnie uważnie, zastanów się dobrze, chodzi tu o szczęście lub niezczęście naszego ca-