Strona:PL Feval - Garbus.djvu/489

łego życia. Odpowiedz mi, błagam cię, według swego sumienia, według swego serca.
 — Odpowiem ci jak ojcu, — odparła Aurora.
 Zbładł i przymknął oczy.
 — Och, nie to imię — wyszeptał głosem tak cichym, że Aurora zaledwie go dosłyszała. Nigdy tego imienia! Boże mój — mówił po chwili, podnosząc wilgotne od łez źrenice — tego jednego ją nauczyłem: Widzi we mnie tylko ojca!
 — O Henryku! — chciała mu przerwać Aurora, której śliczna twarzyczka powlokła się rumieńcem.
 — Gdy byłem dzieckiem — myślał na głos Lagarder — ludzie trzydziestoletni wydawali mi się starcami.
 Potem drżącym głosm i tkliwym zapytał:
 — Jak myślisz Auroro, ile ja mam lat?
 — Cóż dla mnie znaczy twój wiek, Henryku!
 — Chcę znać twoje myśli. — Ile mam lat?
 Wyglądał jak przestępca, oczekujący wyroku.
 Miłość to potężne straszne uczucie, miewa dziwne kaprysy, Aurora spuściła oczy, pierś jej falowała.
 Lagarder po raz pierwszy widział ją taką i zdawało mu się, że przed nim otwierają się bramy nieba.
 — Nie znam twego wieku, Henryku — mówiła Aurora — ale to imię ojca, które ci dałam przed chwilą, odawna wymawiani nie inaczej, jak z uśmiechem.