Strona:PL Feval - Garbus.djvu/491

jedwabistych, z falującą piersią, z tkliwym uśmiechem na ustach gdybyśmy ją widzieli! Miłość wielka i czysta, święte uczucie, które wiąże w jedno dwa istnienia, łączy dwie dusze; miłość dodająca piękności niebiańskiego czaru, jaśniała na tej dziewiczej twarzyczce, czyniąc ją poprostu anielską.
 Lagarder przyciskał do serca swą drżącą narzeczoną. Przez chwilę milczeli oboje, usta ich nie połączyły się w pocałunku.
 — Dziękuję, dziękuję! — szeptał.
 Oczy ich rozumiały się wzajemnie.
 — Powiedz mi. Auroro — mówił Lagarder. — Czyś zawsze była ze mną szczęśliwa?
 — Tak, bardzo szczęśliwa — odparła.
 — A jednak dziś płakałaś, Auroro.
 — Wiesz o tem, Henryku?
 — Wiem wszystko, co ciebie dotyczy, Auroro. Dlaczego płakałaś?
 — Dlaczego płaczą młode dziewczęta? odparła, chcąc wyminąć pytanie.
 — Ty nie jesteś taką jak inne. Gdy płaczesz... O, proszę, powiedz, dlaczego płakałaś?
 — Z powodu twej nieobecności, Henryku. Widuję cię tak rzadko, a także z powodu tej myśli...
 Wahała się i odwróciła oczy.
 — Jakiej myśli? — zapytał Lagarder.
 — Jestem szalona,, Henryku — wyszeptała zakłopotana dziewczyna. — Myślałam, ze w Paryżu jest wiele pięknych kobiet, że każda