Strona:PL Feval - Garbus.djvu/492

kobieta pragnęłaby się podobać tobie i że może...
 — Może... — powtórzył Lagarder zapamiętale upajając się nektarem szczęścia.
 — Że może kochasz inną.
 I ukryła zarumienione czoło na piersiach Lagardera.
 — Czyżby Bóg dał tyle szczęścia! — wyszeptał Henryk w uniesieniu. — Czyż mogę wierzyć...
 — Musisz wierzyć, że cię kocham! — szepnęła Aurora, tłumiąc głos na piersiach ukochanego, bo przeraził ją sam dźwięk wymówionych słów.
 — Ty mię kochasz, ty Auroro! Czy czujesz bicie serca mego? Ach, jeśli to prawda!... Ale ty, wiesz to sama, Auroro, najdroższa moja? Czy znasz swoje serce?
 — Ono mówi ja słucham.
 — Wczoraj byłaś jeszcze dzieckiem.
 — Dzisiaj jestem kobietą. Henryku, Henryku., kocham ciebie! Lagarder przycisnął jej obie ręce do piersi.
 — A ty? — zapytała Aurora.
 Mógł tylko wyszeptać głosem drżącym, z załzawionemi źrenicami:
 Och! Jestem szczęśliwy! Jestem szczęśliwy!
 Potem znowu chmura smutku przysłoniła mu czoło.
 — Co ci się stało? — zapytała z trwogą.
 — Gdybyś kiedy żałowała? — rzekł cicho Henryk, całując jej włosy.