Strona:PL Feval - Garbus.djvu/498

 — O! zawołał Kokardas. — Zupełnie zapomniałem o tym starym.
 — Odnieśmy go! — Proponował Paspoal.
 Ale zanim wzięli znowu ciało barona, rzucili sę sobie w ramiona, wylewając łzy rozczulenia.
 — Czyś ty ją potem widział? — zapytał Gaskończyk.
 — Kogo? Tę z przeciwka.
 — Ech, nie! Tę małą w różowem domino.
 — Ani jej cienia! Chociaż zaglądałem do wszystkich namiotów.
 — Nie bój się! — odparł Kokardas. — Ja wszedłem nawet do pałacu i żebyś widział jak patrzano na mnie, no! Było tam dosyć różnych domino, ale nie widziałem naszego. Chciałem przemówić do jednej z nich, która dała mi pstryczka w noś, nazywając straszydłem. — “Do licha — odpowiedziałem jej. — Widzę, że regent przyjmuje niebardzo dobrane towarzystwo!”
 — A jego — zapytał Paspoal — czy widziałeś?
 Kokardas zniżył głos.
 — Nie — odrzekł, — ale słyszałem jak o nim mówiono. Regent nie był przy kolacyi. Przeszło godzinę siedział zamknięty z tym Gonzagą. Cała ta banda, którą widzieliśmy dziś rano w pałacu, wrzeszczy i grozi. Do stu katów, jeżeli są chociaż napół tak odważni, jak wrzaśkliwi, nasz biedny mały Paryżanin musi się dobrze trzymać!
 — Bardzo się boję — westchnął Paspoal — żeby oni nie oswobodzili nas od niego!