Strona:PL Feval - Garbus.djvu/510

 — Człowiek jest omylny.
 Regent radził się wzrokiem księcia Tresmes i Maszolta.
 — Ależ, wasza królewska wysokość — wołała księżna, załamując ręce, — czy nie widzicie, że on mi kradnie dziecko! On ją ma przysięgam na to! Trzyma ją w ukryciu! Jemu to oddałam córkę w noc zbrodni, przypominam sobie! Wiem to, przysięgam!
 — Słyszysz pan? — zapytał regent.
 Ledwo dostrzegalny dreszcz wtrząsnął Lagarderem, krople potu wystąpiły mu na czoło, odpowiedział jednak, nie zdradzając wzruszenia:
 — Księżna pani się myli.
 — Och! — zawołała. — I nie módz pokonać tego człowieka!
 — Potrzebaby tylko jednego świadka.... — zaczął regent.
 Przerwał bo Henryk wyprostował się nagle i wyzywał spojrzeniem Gonzagę, który właśnie w tej chwili ukazał się we drzwiach. Wejście jego wywołało chwilowe zamięszanie. Książę skłonił się zdaleka żonie i regentowi i pozostał przy drzwiach.
 Spojrzenie jego skrzyżowało się ze wzrokiem Henryka, który powiedział ze wzgardą:
 — Niech więc ukaże się świadek i niech ośmieli się mnie poznać.
 Oczy Gonzagi opadły, jakby nie mógł znieść wzroku oskarżonego. Wszyscy widzieli to dobrze, ale Gonzaga, zdołał znów przywołać uśmiech na usta, mówiono więc sobie:
 — Może się nad nim lituje?