Strona:PL Feval - Garbus.djvu/515

 — Ten dyabelski garbus miał racyę!
 Księżna ze wstrętem przysłoniła twarz rękami i ledwie żywa, oparła się o poręcz fotelu.
 Lagarder oprzytomniał, gdy żandarmi z Bonnivetem na czele otoczyli go na rozkaz regenta.
 — Nikczemność! — krzyknął Henryk, jak lew raniony. — Nikczemność! Nikczemność!
 Odrzucił na dziesięć kroków Bonniveta, który chciał mu położyć rękę na ramieniu.
 — Precz! — zawołał grzmiącym głosem. — I biada temu, kto mnie ruszy!
 Potem, zwracając się do regenta, dodał:
 — Mam list bezpieczeństwa od waszej królewskiej wysokości.
 Mówiąc to, wyjął z kieszeni pergamin.
 — Wolny, cokolwiek się stanie! — przeczytał głośno. — Wasza królewska wysokość sam to napisał i podpisał.
 — Podstęp! — wtrącił Gonzaga.
 — W wypadkach odkrycia zdrady — zaczął Maszolt. Regent jednym ruchem nakazał milczenie.
 — Czyż chcecie przyznać racyę tym, co twierdzą, że Filip Orleański może złamać dane słowo? zawołał. — Tam napisane. Ten człowiek jest wolny. Ma czterdzieści osiem godzin czasu, aby przejść granicę.
 Lagarder nie ruszał się z miejsca.
 — Słyszysz mnie pan — rzekł twardo regent — odejdź!
 Lagarder począł powoli drzeć pergamin i rzucił go w kawałkach pod nogi regenta.